Van alles en nog wat
Die scheurkalender kan ook de prullenbak in
Aaannndd then Corona happened.. 
Daar waar ik 2020 vól goede moed begon, kan ik nu het grootste gedeelte van de kalender zó in de prullenbak gooien. Net zoals de rest van de wereld natuurlijk.
Aangezien ik nog studeer, val ik onder de groep mensen die thuis is komen te zitten. Mijn stage in het laboratorium was pas een blauwe maandag opgestart. Voordat ik een beetje doorhad hoe ik mijn weg door het gebouw moest vinden, zat ik alweer thuis. En ik kan je vertellen, dat is even goed omschakelen! Het dagelijks leven verandert ineens volledig: elke dag van afspraak naar afspraak rennen naar werd ineens op je gemak heen en weer tussen de kamers in je huis. Continue reisvertraging verandert naar ineens nooit meer ergens te laat komen. De vrijdagmiddagborrels met z’n allen bij elkaar gaan over in digitale Zoomborrels. Iedereen is ineens thuiskapper, thuisleraar en thuissporter. Je collega’s die je elke werkdag de hele dag ziet zijn nu ingeruild voor je familie die je ineens veel vaker ziet. De keuken wordt een lunchkantine, en slaapkamers flexplekken. En wc-papier is de nieuwe luxe. Nooit in mijn leven had ik gedacht dat ik zou meemaken dat wc-papier zo’n hype zou worden. Afgezien van alle grappige memes, is het natuurlijk te gek voor woorden.
Alles is veranderd, en tegelijkertijd is er eigenlijk niks anders.
Dubbel gevoel
Want we hebben nog steeds een dak boven ons hoofd, stromend water en eten en drinken. We kunnen elkaar nog bellen, zien via Zoom of FaceTime en spreken via social media of whatsapp. We hebben televisie (Netflix for the win!) en we mogen nog naar buiten toe. Ja oke, er zijn allerlei regels in de samenleving gekomen. We moeten onze handen vaker wassen en ontsmetten. Er is een beperkt aantal mensen toegestaan in de winkels. We moeten 1,5 meter afstand houden. (En ik moet zeggen, dat voelt ineens heel erg kil. De eerste keer dat iemand met een grote boog om me heen liep op straat toen ik onderweg was naar de supermarkt, duurde het even voordat het tot me doordrong dat dat natuurlijk door de Coronacrisis kwam. Maar voor een fractie van een seconde vroeg ik me toch af waarom die persoon ineens zo van me wegliep.) Maar als je de nieuwsberichten voorbij ziet komen, dan weet je weer waar je het allemaal voor doet. Niemand wil zelf natuurlijk ziek worden, maar je wil ook zeker je dierbare naasten niet besmetten. Het voelt alsof we vechten tegen een onzichtbare vijand. Wat natuurlijk ergens ook wel zo is, want het enge is dat je het virus niet met het blote oog kan zien.
Waarom ziet de supermarkt er ineens uit als een scène uit The Walking Dead??
Te veel negativiteit
In het begin vond ik alle berichtgeving van Corona toch best wel op me af komen. Je ziet continu op het nieuws berichten over hoeveel besmettingen er zijn, hoeveel mensen er op de IC liggen, hoeveel bedden er beschikbaar zijn. Er wordt van bijna minuut tot minuut gedeeld welke landen er besmettingen hebben, hoeveel mensen er zijn overleden. En het is allemaal negatief. Zelfs al staat het (vooral in het begin een paar weken geleden toen het nog niet in Nederland was) wat verder van je af, die berichten komen toch binnen als het je continu om de oren gesmeten wordt. Ik merkte dat ik, als ik het nieuws keek, continu dingen afvroeg: wat gebeurt er in de wereld?! Hoe lang duurt het nog voordat dit naar Nederland komt? Waarom ziet de supermarkt er ineens uit als een scène uit The Walking Dead??
En om nou te zeggen dat je daar van opvrolijkt. Nee. Doordat ik stage zou gaan lopen in het laboratorium, kan ik wel iets doen aan thuiswerk, maar lang niet zo veel als in de normale situatie. Dus ik besloot om minder naar het nieuws te kijken, me netjes aan de voorzorgsmaatregelen te houden en elke dag iets leuks voor mezelf in te plannen. En hierdoor vond ik wat meer rust terug, puur door me te focussen op het hier en nu. En nee, ik ben nu niet gelijk een of andere zweefteef. Ik heb gemerkt dat, hoe goed we het ook hebben, ook thuis zitten stress op kan leveren.
Maar tegelijkertijd denk ik dat we hier ook veel van kunnen leren, en misschien zelfs wel mooie dingen uit kunnen halen.
Meer waardering
Het is natuurlijk ook bizar allemaal. De hele situatie is ook niet echt goed te vergelijken met iets wat eerder is gebeurd. Maar tegelijkertijd denk ik dat we hier ook veel van kunnen leren, en misschien zelfs wel mooie dingen uit kunnen halen. Ik merk in elk geval zelf dat ik toch anders tegen dingen aan ga kijken. Ik waardeer het ineens ontzettend om samen met een vriendin een uur te gaan wandelen (netjes 1,5 meter uit elkaar natuurlijk). Ik besef me des te meer hoe goed we het hebben als iedereen om je heen nog gezond is.
Ik realiseer me hoe fijn het is dat we elkaar nog kunnen spreken via alle moderne technologieën om ons heen. En dat we, ook al mopperen we soms wel eens op het kunst- en vliegwerk dat we moeten vertonen in een gemiddelde werkweek, toch meer waarde hechten aan de gewone dingen in ons leven dan we misschien door hadden. Er zijn natuurlijk ook niet voor niks van die heerlijke clichés die zeggen dat het leven in de kleine dingen zit enzo.
Mensen gaan weer samen taarten bakken, een puzzel maken, een boek lezen en handwerken
De kleine dingen
En die kleine dingen zijn inderdaad veel meer waard. Altijd stressen en ‘grote doelen’ najagen maakt je op de lange termijn echt niet gelukkig. Want op een bepaald punt heb je je grote doel bereikt, en komt er weer een volgend groot doel. Ik merk dat heel veel mensen teruggrijpen op het ‘huiselijke’. Die kleine dingen waar je relatief snel voldoening uit kan halen. Mensen gaan weer samen taarten bakken, een puzzel maken, een boek lezen en handwerken. Uit onderzoek is gebleken dat handwerken stress verlagend werkt, dus op zich is het helemaal niet zo gek dat in dit soort bizarre tijden men op zoek gaat naar ontspannende activiteiten.
Ik heb dit zelf ook gemerkt. Zodra ik elke dag iets leuks ging inplannen voor mezelf vrolijkte ik weer op. Een rondje buiten lopen, een cake bakken, een uurtje achter de naaimachine of lekker haken. En eindelijk die dingen afmaken en opruimen waar je anders niet aan toe kwam. Ik ben er van overtuigd dat we over een paar maanden allemaal een ontzettend opgeruimd huis hebben, geurende appeltaarten in de vensterbank en een stuk liever zijn voor onze medemens. Dus geloof me, zo suf is dat huiselijke nog niet.
